تلویزیون یه وسیله ای بود که از دوره ی شاه وارد خونه های ایرانیها شده بود
اما اون زمان یه کالای تجملی بود که خیلیا نداشتن
ممکن بود توی یه محله
یک خونواده ی متمول فقط تلویزیون داشته باشه
اون تلویزیون ها هم سیاه و سفید و لامپی بودن
یعنی بجای ترانزیستور داخلشون از لامپ خلأ استفاده شده بود
اکثرا هم کمد دار بودن و بعد از ده دقیقه روشن شدن،تصویرشون شفاف میشد
علتش هم این بود اون لامپهای داخلش اول باید گرم میشدن تا تصویر نشون میداد



^^^^^*^^^^^

تو دهه ی شصت شرکت پارس شروع کرد به مونتاژ تلویزیونهای چهارده اینچ سیاه و سفید که فقط هم باند
VHF
رو داشتن

اون وقتا تازه شبکه ی دو تاسیس شده بود و با سریال ژاپنی سالهای دور از خانه و یا همون اوشین کار خودشو شروع کرده بود
این تلویزیونها به نسبت بهتر از اون مدلهای لامپی قدیمی بود
و کم کم باعث شد این جعبه ی جادویی بین ایرانیها همه گیر بشه



^^^^^*^^^^^

یه جور تلویزیون دیگه هم بود رنگی بود
یعنی بجا تصاویر سیاه و سفید..اونا رو رنگی نشون میداد
حالا بگذریم که بعضی از فیلمهای اون زمان از شبکه سیاه و سفید پخش میشدن

این مدلهای رنگی هم از دو صورت خارج نبودن

اول
افرادی بودن که دستشون به دهنشون میرسید و بقولی مایه دار بودن
اینها اکثرا تلویزیونهای پارس 24 اینچ داشتن
یعنی اوج عشق و حال تماشای تلویزیون
با صفحه ی بزرگ و رنگی
***


***

^^^^^*^^^^^

دوم
جماعتی که سفر حج رفته بودن و اصطلاحا حاجی بودن
این عده از کشور عربستان یه تلویزیون رنگی میخریدن و بعنوان سوغات میاوردن ایران
اکثر این تلویزیونها هم مارک سونی بودن

یعنی اگه تو خونه ای میرفتی و یه تلویزیون رنگی سونی که گاها ریموت کنترل هم داشتن
اونجا میدیدی
باید احتمال صددرصد میدادی که طرف حاجی باشه و اینم سوغات حج ش بوده

***


***

^^^^^*^^^^^

اما با همه ی این داستانها اکثرا با همون تلویزیونهای سیاه و سفید پارس یا بیجینگ چینی سر میکردیم و این جناب تلویزیون یه اجر و قرب عجیبی هم برا خودش داشت
اوایل دهه ی هفتاد یه تَلق هایی هم مد شده بود که رنگی بودن
این تلق ها مث عکسهای رادیولوژی بودن با این تفاوت که بصورت راه راه چندین رنگ داشتن
حالا ملت همیشه در صحنه اینا رو روی لامپ تصویر تلویزیونهای سیاه و سفید میچسبوندن تا مثلا تصاویر رنگی بشه
رنگی هم میشد..البته بصورت ثابت..یعنی یه قسمت تصویر همیشه سبز یا قهوه ای یا زرد بود

^^^^^*^^^^^

اوایل دهه ی هفتاد این مدل تلویزیونها کم کم نسلشون منقرض شد و جاشونو به تلویزیونهای سری جدید دادن
چون شبکه ی سه هم وارد میدون شده بود و چون رو باند
UHF
برنامه پخش میکرد.اون مدل قدیمیها این اپشن رو نداشتن
البته بغیر اونایی که سوغات حج بودن

^^^^^*^^^^^

یه چیزی هم که همیشه همراه تلویزیونها بود
آنتن تلویزیون بود که روی پشت بام نصب میشد
***


***


***

برا تلویزیون رنگی و سیاه و سفید هم فرق داشت
تازه یه مکافات هم بود تنظیم کردن انتن و روی یک جهت ثابت نگه داشتن اون انتن لعنتی

هیچی دیگه
فقط میشه گفت
یادشون بخیر

*@@*******@@*

دهه شصتیا ◄ 

ما دهه ی شصتی ها کلا بچگیمون..نوجوونی مون..جوونیمون و خلاصه زندگیمون تومنی پنج زار با همه فرق داشت

حالا چطور ؟

میگم خدمتتون

دوره ی ما دوره ی کمبود بود..هرچی رو حساب کنید ما کمبود داشتیم

^^^^^*^^^^^

دوره ی ما یه چیزی بود بهش میگفتن کوپن
بعدها شد کالابرگ ولی همه بهش همون کوپن میگفتن
کوپن یه تیکه کاغذ بود که جزو اوراق دولتی حساب میشد
تا اوایل دهه ی هشتاد هم هنوز کاربرد داشت
اصل این طرح بر میگشت به بعد انقلاب و کمبود کالاهای اساسی

اقلامی مثل
قند و شکر..روغن نباتی..چای..برنج..پنیر..و اینا کوپنی بود و گاهی توزیع میشد..مثلا کوپن شماره ی فلان برا دریافت روغنه و تا فلان تاریخ اعتبار داره

حالا هر خانواده ای هم بسته به جمعیتش کوپن داشت

^^^^^*^^^^^

یه تجارتی هم کنارش صورت میگرفت که همون خرید و فروش کوپن بود و یه عده همیشه یه جاهای خاصی از شهر پاتوق میکردن و کارشون خرید و فروش کوپن بود که البته غیرقانونی هم مثلا بود

وقتی هم که کوپن اعلام میشد
مغازه هایی که توزیع کننده بودن جلوشون یه صفی تشکیل میشد که لااله الا الله

میخواست چندین ساعت تو صف بودی تا نوبتت بشه

^^^^^*^^^^^

یه چیزایی هم بود که کوپنی نبود
اما خریدشون دردسرهای خاص خودشو داشت

مثل شیر پاستوریزه

اون جناب شیر هم مث حالا کم چرب و پرچرب و نیم چرب نبود
فرادما و این چیزا هم معنا نداشت
شیر کاکائو و شیر موز و اینا هم جزو نوشیدنیهای از ما بهترون بود و عمومیت نداشت
هرچند
به این هرتی هم پیدا نمیشد هر جایی

^^^^^*^^^^^

شیر فقط یه مدل بود
شیشه ای
اونم تا نزدیکای سال 1366 شیشه ش کوچیک و نیم لیتری بود
بعدا شیشه ها یک لیتری و بزرگ شدن

^^^^^*^^^^^

اما خرید شیر هم یه داستانی برا خودش داشت
اول که باید از قبل شیشه ی شیر رو میخریدی و همراه خودت میبردی مغازه و تحویل میدادی تا بهت یه شیشه ی پر از شیر بدن
به هر نفر هم بیشتر دوتا شیشه شیر نمیدادن تا گیر همه مثلا بیاد
پس بنابراین میشد کل اعضای یک خانواده و بعضا یک فامیل رو توی یک صف شیر زیارت کرد
حالا بگذریم از اینکه اگه صاحب مغازه اونا رو میشناخت بهشون شیر نمیداد و جنگ جهانی صورت میگرفت

^^^^^*^^^^^

یه قانون نا نوشته هم بود که گاهی باید برا خرید دوتا شیشه شیر..یه خامه هم میخریدی
تا بهت شیر بفروشن

یه چیزی هم تا فراموش نکردم بگم

درب شیشه ی شیر
نه مث حالا درب پیچی بود و نه پلمپ داشت
یه تیکه فویل آلومینیوم بود با آرم شرکت شیر بصورت گِرد
که با کوچکترین ضربه و فشاری هم فرتی باز میشد
تاریخ انقضای شیر هم فقط یک روز بود..نه بیشتر

^^^^^*^^^^^

با همه ی این اوصاف
اون شیرها یه طعم خوبی داشتن
خیلی خوشمزه بودن

دلیلش شاید این بود که بعلت وجود رگه هایی از انصاف و مروت بین خلق الله

هنوز به شیر آب نمیبستن..یا کم میبستن
شایدم بعلت نداشتن تکنولوژی تولید کره یا هرچیزی
همه ی چربی شیر رو نمیتونستن بگیرن
و به این دلایل
شیر هنوز طعم و کیفیت خوبی داشت

^^^^^*^^^^^



یادش بخیر


*@@*******@@*


دهه شصتیا ◄ 

چندسال قبل ترا تازه یه تکنولوژی به ما ایرانیا اضاف شده بود به اسم موبایل
حرف حدود بیست و خورده ای سال پیشه
تازه داشت بین ملت جا باز میکرد
همه هم نداشتن
بیشتر یه چیز تجملی بود
حالا نهایت انتن دهیش هم تو شیراز تا بالای دروازه قرآن بود
بعدش میشد بیمصرف


اول که گوشی موبایل اینجوری نبود
یه چندتا برند هم بیشتر نداشت
اولیش آلکاتل بود
یه گوشی یغور و بزرگ حدود یه آجر بود
بعد صاایران
قد یه بلوک
یه تن وزن داشت
خیلی مالی هم نبود

بعدیش سونی بود
یه چیز کوچولو و جمع و جور که البته گرون بود و مخصوص مرفهین بی درد
بعد نوکیا و چندتا برند دیگه


حالا امکاناتش
اول که منو تمام انگلیسی بود و خیلیا نمیدونستن چی نوشته داخل صفحه ش

چیزی به اسم پیامک هم هنوز تو ایران فعال نبود
فقط تماس اونم نه هرجایی..انتن دهی اصل بود
بعد میرسیم به تیپ افراد


جونم بگه براتون که چون گرون بود..چه سیمکارت و چه گوشی
هزار نفری شاید یکی موبایل داشت
یه کیف بین ملت موبایل دار مد شده بود که به کمربند طرف متصل میشد
طوری هم کیفه رو نصب میکردن که از ده فرسخی تو دید باشه
یه عده هم جای کیف یه پارچه نوشته میزدن بدین مظمون

زودی در این مکان موبایل نصب خواهد شد

کسی که موبایل داشت حکم رئیس جمهور رو داشت
افاده ها طبق طبق
یه چس کلاسی میگذاشت که واویلا لیلی
یه چیزی هم که سر همه ی موبایل دارا اومد
ضایع بازی حین چس کلاس بود
مثلا
طرف داشت با موبایلش حرف میزد
کلی کلاس که تهران بودم و الان پرواز دارم و اون اپارتمانه رو نخریدم چون محیطش بی کلاس بود و اینا
یهویی
زرررررت
گوشیش زنگ میخورد
حالا میخواست بشینی به طرف بخندی

یه چیز دیگه هم که تو تب و تاب موبایل دار شدن ملت بود
این گوشی تلفن های بیسیم بود
اکثرا هم گوشی استوک بیسیم تلفن ثابت بود که معمولا تا هزارمتر برد انتن داشت
حالا بگذریم که طرف اینو میگذاشت تو اون کیف کذایی و از شیراز میرفت تهران
فقط برا اینکه بگه منم اره..موبایل دارم.


یه قسمت خنده دار قضیه طرز تلفظ موبایل بود

هر کسی بنا به چرخش فک ش یه چیزی میگفت

موبایل..موبِیل..موفایل..مِبِیل..مابِیل


قسمت بعدیش طرز تهیه ی سیمکارت بود
طرف اون موقع یک میلیون و پونصد میداد یه خط
اون وقتا پراید چهار میلیون بود
اگرم ثبت نام بخواستی کنی
باید سه چهارسال تو نوبت بموندی تا اموراتت بگذره
مث حالا نبود سیم کارت رایگان باشه یا یکی بخر دوتا ببر باشه


جالب انگیز بعدی شماره موبایل بود
همه شون با 0911 شروع میشدن و سه تا عدد بعدی کد شهر طرف بود
یعنی تو هوا میشد فهمید خط طرف برا کجاست




یه اصطلاح باحال هم دهن ملت موبایل دار بود که خفن مسخره بود
مثلا طرف میخواست بگه به فلانی زنگ زدم
اینو میگفت



به فلانی موبایل زدم
جواب موبایلمو نداد پدرنامرد

بعد چندسال سرویس پیامک هم فعال شد
اون که محشر کبری بود
اصطلاحات ملت خیلی باحالتر شد
هرکی یه چیزی میگفت بهش


اس ام اس...اس..پیام..پیامک..چس مس..اس مس..چس فس
خلاصه که یادش بخیر
دورانی بود برا خودش